In de Volkskrant van 25/2 zag ik twee artikelen “ Onderweg naar het nieuwe leren raakt het onderwijs zoek” en “Vrijheid moet je leren”. Het laatste artikel gaat niet over onderwijs maar ik vond de titel goed passen bij het eerste. Dit gaat over de vrij rampzalig verlopen invoering van het nieuwe leren op basis van de bouwstenen van HILL (High Impact Learning that Lasts) bij een opleiding Fontys Hogeschool. Er zijn eigenlijk twee dingen mis gegaan zo blijkt ook uit het commentaar dat Paul Krischner (emiritus hoogleraar Open universiteit) en Symen van der Zee van Hogeschool Saxion in dit artikel geven. Ten eerste is het didactisch concept en de structuur van het onderwijs niet goed doordacht en ontwikkeld en ten tweede is de verandering te snel en te grootschalig aangepakt.
Het concept High Impact Learning that Lasts (HILL) houdt in een notendop in dat je werkt aan de hand van 7 bouwstenen: starten vanuit een ‘sense of urgency’, learner control, collaboratie en coaching, hybride omgeving, actie en kennisdeling door de lerende, flexibiliteit in formeel en informeel leren en assessment for learning. *
Probleem hieraan is dat dat je met deze stenen nog niks kan bouwen. Geen module en al helemaal geen curriculum. De bouwstenen zijn ontwerpprincipes die verder uitgewerkt moeten worden. Wat versta je er precies onder? Hoe geef je het vorm?
Het idee dat studenten vanuit een sense of urgency zelf aan de slag gaan (en blijven), hun eigen leren aansturen en dan samenwerkend in een hybride omgeving leren is vanzelfsprekend een lonkend perspectief. Maar naar mijn mening is dat ook echt wat het is: “een lonkend perspectief” een manier van leren die past bij een professional. Iemand die een vak al beheerst. Of bij een student die al een eind gevorderd is in de opleiding.
Als opleider moet je gaan bedenken hoe je bij dit perspectief terechtkomt met studenten. Je moet bedenken hoe je deze manier van leren gaat opbouwen. Een docent die ik deze week sprak zei:” Wij gingen er aanvankelijk in onze opzet vanuit dat studenten met leervragen zouden komen. Maar die hebben ze nog niet”. En dat is precies het probleem. De urgency is er niet omdat ze de hiaten nog niet zien. Een doelgroep van jonge voltijds studenten heeft over het algemeen weinig inzicht in het eigen leren, heeft moeite met plannen en is “novice’ in het vakgebied dat ze moeten leren. Dat betekent dat zij een gegeven beroepssituatie heel anders waarnemen en interpreteren en ook andere beslissingen nemen dan een professional. Wat je weet bepaalt wat je ziet en niet omgekeerd. (Wijze lessen, Surma et.al).
Studenten moeten eerst een basis van kennis en vaardigheden opbouwen en zich mentale denkmodellen eigen gaan maken. In een zorgvuldig opgebouwd, gestructureerd curriculum. In onze werkwijze bij ontwerpen van curricula en modules besteden we daarom veel tijd en aandacht aan deze stapsgewijze opbouw.
Zodat studenten de vrijheid stapsgewijs “leren”
*Bron: https://www.highimpactlearningthatlasts.com