Deze week maakte ik, na een enthousiast verhaal van mijn echtgenoot, op internet kennis met Robert Mackee. Mackee is oorspronkelijk een schrijver van filmscenario’s die zijn kunde nu inzet om anderen te leren goede verhalen te schrijven. Verhalen die zorgen voor krachtige presentaties en die helpen om anderen te motiveren. Op zijn website lees ik zijn ‘quote of the week’:”Learning can only happen when a child (or an employee) is interested. If he’s not interested, it’s like throwing marshmallows at his head and calling it eating” – Kartina Gutleben.
Bij mij kwam hierbij een herinnering boven aan mijn praktijktijd op de Pedagogische Academie in Haarlem, de voorloper van de Pabo. Eén dag in de week moesten wij naar een basisschool om de kunst af te kijken en onze zorgvuldige voorbereide lesjes te geven. We deden dat aan de hand van het model van Didactische Analyse van van Gelder: bepaal je leerdoelen en beginsituatie, plan je werkvormen en zorg voor een afsluiting. Kortom een les heeft een kop, een midden en een staart. Een model dat ik tot op heden nog gebruik om beginnende docenten op weg te helpen. Maar welke rol speelt het verhaal hierbij? Dat is een levendige herinnering aan feedback die ik kreeg op mijn manier van lesgeven van een docent van de academie. Hij zei: “Je begint elke les met een verhaal en dat kun je heel erg goed. Het motiveert de kinderen. Maar je moet ook op andere manieren kunnen beginnen en toch je klas motiveren”. Hij had gelijk besefte ik toen: ik begon meestal met een verhaal. Ik was eigenlijk gefascineerd door de ‘macht’ van een verhaal. Kinderen in groep 3 zaten al ademloos te luisteren als ik een verhaaltje vertelde over een jongetje dat zijn tas vergeten was. Met passend stemgebruik en mimiek om het spannend te maken, hingen ze aan mijn lippen. Het is op zich al opvallend dat ik me deze feedback herinner en vrijwel geen andere. Misschien is het me zo bijgebleven omdat ik besloot me er niets van aan te trekken. Het werkte: iedereen was bij de les en had zin om te gaan werken. En ik vond het heel leuk om te doen.
Verder surfen op internet leert mij dat ‘storytelling’ al een paar jaar een veelbesproken onderwerp is in marketing en communicatie. Ik heb vanochtend ook een nieuw woord geleerd: “longread”. Een longread zal wel het tegenovergestelde zijn van een shortread, hoewel ik dat woord nergens terugvond. Een longread is een echt verhaal met een begin, een midden, een eind, een hoofdrolspeler, een plot. Een verhaal is geen verzameling tweets achter elkaar geplakt. Het is ook geen blog zoals ik ze schrijf. Een goed verhaal schrijven is een kunst, net als een goede les maken.
Uiteraard zijn er ook al veel mensen die zich hebben gebogen over “digital storytelling” en de rol van een verhaal in online leren. Uiteraard zeg ik, omdat het leren van een scherm ontwerpers uitdaagt om studenten op een afstand te binden en te motiveren. Dus wordt er gezocht naar manieren om dat te doen. En een verhaal kan motiveren en binden, zeker als dat wordt gecombineerd met beelden. Een verhaal kan ook gebruikt worden om van en mee te leren, zoals bijvoorbeeld e-learning gebaseerd op een scenario of casuïstiek waarbij aan de hand van een praktijkverhaal wordt geleerd.
Voor wie meer wil lezen over storytelling en e-learning zijn deze 7 tips interessant: 7 Tips To Integrate Storytelling Into Your Next eLearning Course
En ik blijf me bij het ontwerpen van blended leertrajecten niets aantrekken van de feedback van vroeger. Integendeel: ik heb liever dat de mensen onze marshmallows met smaak eten!