Steve Jobs scholen nu al aangepast, lees ik vanochtend in de krant. De onderwijsinspectie erkent virtuele leertijd niet als schooltijd. Het idee was dat kinderen op hun ipad overal kunnen leren, ook thuis. Hoewel ik zeer enthousiaist ben over de mogelijkheden van online leren en de vrijheid die dat geeft aan plaats en tijd van leren, ben ik niet enthousiast over het onderwijsconcept van O4NT (onderwijs voor de nieuwe tijd), de Stichting achter de Steve Jobs scholen.
Waar ik mij bij het onderwijsconcept van O4NT al een tijdje over verbaas is dat het ervan uitgaat dat kinderen niet alleen vrijheid krijgen wat betreft de plaats waar ze gaan leren maar bovendien zelf kunnen bepalen wat ze willen leren. Een opgave voor 4-12 jarigen. Maar zeker ook voor pubers en adolescenten. Bovenal een opgave die gebaseerd is op geloof en enthousiasme en die niet wordt ondersteund door wetenschappelijk onderzoek.
Mijn kinderen zijn opgegroeid in het onderwijssysteem van Maria Montessori. Maria zag ook dat vrijheid om werk te kiezen voor kinderen motiverend is maar zij combineerde dat met het idee dat de omgeving zo ingericht wordt dat kinderen uitgenodigd worden een bepaalde richting kiezen. De docent speelt (jaja daar is hij/zij weer) een cruciale rol: hij of zij observeert het kind en biedt datgene aan wat het kind nodig heeft. Soms is dat een stapje meer, een uitdaging. En soms is dat een poosje oefenen op hetzelfde niveau. Maria zag in dat een kind niet zelf kan beslissen wat het moet leren en hoe het dit het beste aan kan pakken. Zij zorgde voor een voorbereide leeromgeving met zorgvuldig ontworpen materiaal. Haar methodiek en materiaal waren en zijn gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek dat zij had uitgevoerd met geestelijk gehandicapte kinderen en kinderen met leerproblemen en vervolgens vertaald had naar gewoon onderwijs.
Al eerder blogde ik over KIPP, een blended onderwijsconcept voor 4-12 jarigen waar directe instructie een grote rol speelt. Waarom? Omdat wetenschappelijk is bewezen is dat directe instructie werkt. Terwijl experimenten met vormen van keuzevrijheid in leren tot nu toe niet veel hebben opgeleverd. Maar hardnekkig de kop op blijven steken. Steeds onder een andere naam.
Prof. Paul Kirschner heeft interessante artikelen geschreven over dit fenomeen. Het nieuwe leren of hoe het ook wordt genoemd als Urban legend.
De legende dat lerenden weten wat ze moeten gaan leren en ook hoe ze dat het beste kunnen aanpakken.
In dit artikel een overzicht van de urban legends: http://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/00461520.2013.804395
Dus: blended leren “ja”, maar laten we ontwerp en uitvoering gaan baseren op wat we weten dat werkt om leerresultaat te bereiken in plaats van op geloof en enthousiasme. Wellicht een huwelijk tussen Montessori en Jobs?